Een mijlpaal om bij stil te staan: 75 jaar kunst, visie en vernieuwing.
Stap binnen en ontdek het verhaal van een galerie die al drie kwart eeuw een vaste waarde is in de kunstwereld. Wat begon als een gedurfde droom, groeide uit tot een plek waar kunstenaars en kunstliefhebbers samenkomen — een thuis voor innovatie, dialoog en ontdekking.
In deze tentoonstelling nemen we je mee op een reis door de tijd. Je maakt kennis met sleutelmomenten, ontmoet iconische kunstenaars en ziet hoe Galerie Depypere zich steeds opnieuw heeft weten te heruitvinden. Van kleine stapjes tot reuzenpassen: elk hoofdstuk draagt bij aan het verhaal dat we vandaag vieren.
In het jaar 1950 begon het verhaal van Galerie Depypere, toen Michel Depypere (°1923 – †1978) en Simonne Coeman (°1926 – †2005) de deuren openden van hun eerste kunst- en antiekzaak: In’t Bourgonsch Kruys.
Als bevlogen verzamelaars en gepassioneerde liefhebbers van kunst en cultuur, deelden zij een duidelijke missie: schoonheid toegankelijk maken, het erfgoed bewaren en de kunst in al haar vormen koesteren.
De galerie zag er in die beginjaren heel anders uit dan vandaag. De gevel had een andere uitstraling, de naam klonk nog klassiek en het aanbod was een weerspiegeling van hun liefde voor geschiedenis: antieke meubels, porselein, schilderijen, zilverwerk en andere waardevolle verzamelobjecten.
Wat toen begon als een plek voor antiquiteiten, zou later uitgroeien tot een ruimte waar ook hedendaagse kunst en nieuwe ideeën een podium kregen. Maar het fundament werd hier gelegd — met visie, vastberadenheid en een diepgewortelde liefde voor kunst.
De overgang naar schilderkunst – De ontdekking van Evariste Carpentier
Toen de jaren verstreken, evolueerde ook de visie van de galerie. Langzaam maar zeker verschoof de focus van antiquiteiten naar schilderkunst, met een bijzondere voorliefde voor werken uit de 17e tot vroege 20e eeuw.0
In deze periode begon Galerie Depypere zich echt te onderscheiden, met meesterwerken van onder meer Emmanuel Viérin, Jozef De Coene, Louis Robbe en Vincent De Vos. Maar het was vooral de ontmoeting met het werk van Evariste Carpentier die een diepe indruk naliet — en een blijvende invloed zou hebben op het karakter van de galerie.
Carpentier (1845–1922), geboren in Kuurne, wordt beschouwd als een sleutelfiguur in de Belgische kunstgeschiedenis van de 19e eeuw. Zijn schilderijen stralen een romantisch en luministisch karakter uit waarbij het Belgische landschap, de sfeer van het platteland en zijn bewoners en historische gebeurtenissen centraal staan.
De familie Depypere en de gemeente Kuurne raakten gefascineerd door zijn oeuvre. Zo richtte Michel Depypere in 1943 de Kuurnse Kunstkring Evariste Carpentier op. Verschillende werken werden aangekocht door de gemeente en pronken nog steeds in het stadhuis. Later kwam er voor het gemeentehuis een groot bronzen borstbeeld van Carpentier gemaakt door Rik Vermeersch.
Een omweg naar het Oosten – De jaren van de Iraanse tapijten
Terwijl de focus van de galerie zich steeds verder verschoof van antiquiteiten naar schilderkunst, opende zich in de jaren ’70 onverwacht een nieuw hoofdstuk — één dat de wereld van textiel en traditie omarmde.
In die periode groeide bij de familie Depypere een diepe fascinatie voor Oosterse tapijten. Gedreven door deze nieuwe passie trokken zij, samen met de familie Vrouyr, naar Iran — het kloppend hart van de tapijtkunst. Daar reisden ze langs legendarische tapijtensteden als Isfahan, Kashan en Tabriz, op zoek naar de mooiste, meest verfijnde stukken die ze met eigen ogen konden uitkiezen.
De tapijten die ze meebrachten — rijk aan kleur, geschiedenis en ambacht — werden al snel een geliefd onderdeel van de galerie. Elk exemplaar was een kunstwerk op zich: met de hand geknoopt, vol symboliek en traditie waar maanden of zelfs jaren aan werd gewerkt. Jaarlijks kreeg deze collectie in een tentoonstelling een ereplaats in de galerie.
De stap naar moderniteit – Een familie groeit met de kunst mee
In de loop der jaren groeide de galerie uit tot meer dan een ruimte voor antieke objecten en klassieke schilderijen. De blik werd steeds vaker op het nu gericht, en zo begon de galerie moderne schilderkunst te omarmen — een beweging die diep geworteld was in de persoonlijke passie van Michel Depypere zelf.
Michel was niet alleen galeriehouder, maar als landschapschilder vond hij ook inspiratie in de natuur én in zijn vriendschap met de luministische meesters Emmanuel Viérin en Albert Caullet, van wie hij wijze raad en artistieke aanmoediging kreeg. Met zijn hart voor de lokale kunstscène richtte Michel samen met de Kuurnse Kunstkring de eerste Belgische Artiestenfoor op. Dit initiatief bracht kunstenaars uit de regio samen en legde de basis voor een levendige, regionale kunstgemeenschap.
In 1968 zette zijn zoon Jos Depypere zijn eerste stappen in de galerie. Ook hij schilderde, en volgde de voetsporen van zijn vader met landschappen in een gelijkaardige stijl. Het werd een echte familiezaak toen ook zoon Rik en later dochter Katrien hun plaats in de galerie vonden. Elk van hen droeg op eigen wijze bij aan het verderzetten van de artistieke erfenis — met respect voor het verleden én een blik op de toekomst.
De tentoonstelling van Prins Regent Karel (1974)
Sommige momenten in de geschiedenis van Galerie Depypere dragen een bijzonder soort glans — een combinatie van kunst, vriendschap en verrassing. Eén van die momenten vond plaats in 1974, toen de galerie een opmerkelijke expositie organiseerde: een solotentoonstelling van het werk van Prins Regent Karel van Vlaanderen (°1903 – †1983).
Prins Karel was al een tijd een dierbare vriend van de familie Depypere. Hij was een graag geziene gast tijdens de tentoonstellingen, waar zijn warme persoonlijkheid en oprechte interesse in kunst steeds indruk maakten. Wat echter slechts weinigen wisten, was dat hij zelf ook schilderde — met talent. Toen de familie besloot om zijn werk in de schijnwerpers te zetten werd het publiek oog in oog gebracht met een andere kant van de Prins: niet als staatsman, maar als kunstenaar.
De expo werd een ongezien succes. Elk werk vond een nieuwe eigenaar, en de belangstelling was overweldigend. Tot op vandaag wordt deze tentoonstelling herinnerd als één van de meest gedenkwaardige hoofdstukken uit het verhaal van de galerie.
De Groep van Vijf – Waar vriendschap kunst werd
Het was eind jaren ’60, in een tijd waarin alles leek te bewegen: de maatschappij, de kunstwereld, en ook Galerie Depypere. Moderne kunst had haar plek gevonden binnen de muren van de galerie.
Tijdens een van die typische gesprekken tussen kenners, dromers en kunstenaars – deze keer tussen Marcel Notebaert en Michel Depypere – kwam een idee ter sprake. “Wat als we eens iets samen doen,” klonk het, niet meer dan een losse gedachte. Maar Michel zag er iets in, en stelde voor om een expo te maken met vijf kunstenaars die niet alleen getalenteerd waren, maar ook vrienden.
José Vermeersch, Octave Landuyt, Jan Van De Kerckhove, André Deroo en Marcel Notebaert – vijf markante figuren, elk met een eigen stijl. Vijf keer “ja” volgde snel, en de rest is geschiedenis. De eerste tentoonstelling van de Groep van Vijf in 1969 sloeg in als een bom.
Zo groeide een eenmalig experiment uit tot een jaarlijkse traditie. Jaar na jaar kwamen ze terug, met nieuwe werken, nieuwe ideeën. En elke keer was het anders, en toch herkenbaar. Voor de galerie betekende het een nieuwe adem, een bevestiging dat kunst levend is en steeds in beweging.
José Vermeersch – Het begin van een artistieke zoektocht
José Vermeersch begon zijn artistieke carrière in de jaren ’40, als leerling van Constant Permeke. Zijn vroege werk werd sterk beïnvloed door de klassieke schilderkunst, en hij schilderde vaak portretten, zoals bijvoorbeeld het portret van Michel Depypere, dat u aan het begin van deze tentoonstelling heeft kunnen ontdekken.
Naast schilderen had Vermeersch ook een passie voor architectuur; hij ontwierp meubels, interieurs en zelfs de façade van de galerie, die u in 1975 voor het eerst zag verschijnen.
De werken die u hier ziet, getuigen van de artistieke vernieuwing die de beginjaren van Vermeersch’ carrière kenmerkten. Naarmate hij zich verder ontwikkelde, begon hij zich steeds meer te richten op de moderne kunst, met invloeden van onder andere Giacomo Manzù, Marino Marini en Giorgio de Chirico, pioniers van de metafysische kunst. Dit blijkt uit de manier waarop hij de menselijke figuur vervormde en symbolen gebruikte om de dieperliggende emoties van het bestaan vast te leggen.
Zoals u doorheen deze tentoonstelling zult opmerken, reflecteert Vermeersch’ werk zijn voortdurende zoektocht naar vernieuwing. We kunnen stellen dat Vermeersch met zijn beelden de grondlegger was voor het introduceren van terra cotta in de hedendaagse kunst.
Passie tot aan de meet
“Zondagavond 19 maart 1978. Alles ging zoals altijd: vrienden in huis, een mop, een glaasje en een hartig woord. José en Rik Vermeersch zouden zijn laatste vrienden zijn bij een afscheid dat niemand tot voor het ultieme moment had kunnen vermoeden. Michel voelde zich onwel. Toevallig was er een dokter de werken in de galerie aan het bekijken. De uitspraak na een vlugge consultatie was positief en de overmoedige Michel, die zich intussen wat beter voelde, riep “ ‘k ben er steendoor! Wat is mijn schuld, dokter? “ Op het afwijzend gebaar van de geneesheer voegde Michel eraan toe: “ ‘k ga u dan een glas van mijn beste wijn schenken!”. Het waren zijn laatste woorden. Vooraleer hij dat dankbare maar zieke hart voor de zoveelste keer in zijn milde leven zou laten spreken, begaf het.”
– Bert Dewilde
Het werd een een prinselijke doch emotioneel zeer geladen uitvaart in een stampvolle Sint-Michielskerk. Voor de eerste maal was het stil geworden rond Michel.
Steun aan jongeren
Michel Depypere had altijd oog voor jonge mensen die hun weg zochten in de kunstwereld. Hij begreep hoe moeilijk een debuut kon zijn en bood beginnende kunstenaars graag steun. Met gerichte feedback en oprechte waardering hielp hij hen groeien en moedigde hij hen aan om hun werk te tonen.
Uit de Kuurnse Kunstkring groeide het Jeugdatelier, een plek waar jonge kunstenaars hun creativiteit konden verkennen en verdiepen. Michel beschouwde het als zijn missie om jongeren een platform te bieden. Op de jaarlijkse Artiestenfoor kregen ze zelfs de kans om hun werk te verkopen en erkenning te krijgen voor hun inspanningen.
Samen met zijn echtgenote Simonne bood Michel verschillende jongeren de mogelijkheid om zich te profileren in de galerie. Die kansen kwamen er niet alleen vanwege hun talent, maar vaak ook door een band met de streek of met de familie. Een van de eersten was Rik Vermeersch, die zich in 1975 bij de groep aansloot en zijn carrière verder uitbouwde.
Na Michels overlijden zetten Jos, Rik en Katrien zijn werk voort en gingen zo verder op zoek naar nieuw talent. Zo vonden onder andere Philippe Bouttens, Hans Vandekerckhove, Robie Van Outryve en Piet Moerman hun weg naar de galerie. Ook Tjok Dessauvage, jarenlang bevriend met José Vermeersch, exposeerde jaarlijks zijn keramiek.
De familie Depypere bleef zich onvermoeibaar inzetten voor het ontdekken en promoten van een nieuwe generatie kunstenaars. In de jaren ’90 groeiden ook namen als Pjeroo Roobjee, Yvan Theys, Jacques Pille en Godfried Vervisch uit tot vaste waarden binnen de galerie.
Koen Scherpeel: Het Buitengewoon Jonge Talent
“Ik leerde Koen kennen in 1979, toen hij 18 jaar was. Hij zat in Sint Lucas Gent, waar mijn zus Katrien dezelfde opleiding volgde. Op een dag kwam ze thuis en zei: ‘Er zit daar een leerling in mijn klas, hij is niet normaal. Hij tekent beter dan al de leraren samen!’ Waarop ik antwoordde: ‘Neem hem eens mee naar de galerie!’
Toen ik voor het eerst zijn werk zag, besloten we onmiddellijk om hem te exposeren. Koen was niet alleen een uitstekende schilder en tekenaar, maar ook een fenomenale etser. Hij beheerste alle druktechnieken. Wat mij vooral aantrok in zijn werk was de manier waarop hij de realiteit benaderde, altijd omgeven door fantastische verhalen. Waar hij die fantasie vandaan haalde, was ongelooflijk. Zijn werk was eigenlijk altijd autobiografisch, want hij hield alles bij in zijn dagboeken. Hij werkte als een bezetene.
Ik herinner me nog levendig de eerste Kleurdag in Kuurne, in 1987, toen Koen samen met Peter Six op de Grote Markt van Kuurne een schilderij maakte van maar liefst 15 meter lang. Het deel van het schilderij dat Koen maakte, stond vol met figuren die hij in één dag schilderde. Diezelfde avond had hij een optreden gepland op de pui van het gemeentehuis, want hij was ook zanger en gitarist. Hij kon gewoon alles.
In de loop der jaren werd zijn werk chaotischer, wat waarschijnlijk een reflectie was van zijn persoonlijke leven. Het ongeval en zijn veel te vroege overlijden hebben zijn carrière abrupt afgebroken. Er waren nog zoveel plannen, zoveel ideeën die hij had willen realiseren. Koen was het meest merkwaardige talent dat we ooit in de galerie hebben geïntroduceerd.”
– Jos Depypere
Christian Silvain: Van Kunstenaar naar Iconisch Schandaal
Christian Silvain, geboren in 1950 in Eupen, heeft altijd een buitengewone en onconventionele route gevolgd in de kunstwereld. Vanaf jonge leeftijd werd zijn creatieve energie aangewakkerd door zijn tantes, die een speelgoedwinkel runden. Na het overlijden van de tante belandde hij op 16-jarige leeftijd op straat in Brussel. Als autodidact maakte hij zijn debuut in de jaren ’70 met zijn eerste tentoonstelling.
Silvain ontwikkelde zich tot een veelzijdig kunstenaar die zich niet alleen uitdrukte in klassieke portretten, maar ook in surrealistische en hyperrealistische schilderijen. Later werd zijn werk beïnvloed door zijn jeugdtrauma’s.
Zijn carrière kreeg een grote impuls in de jaren ’80, het was de start van een internationaal elan. Silvain was geen onbekende in de kunstwereld en had een solide reputatie opgebouwd. Maar zijn naam werd pas wereldwijd bekend door het plagiaatschandaal rond de Chinese kunstenaar Ye Yongqing, die Silvains werk op grote schaal begon te kopiëren in begin jaren ‘90. In 2020 resulteerde dit in een rechtszaak die uiteindelijk leidde tot een officiële schuldbekentenis van Ye, die eind 2024 een boete van 650.000 euro kreeg opgelegd in hoger beroep.
In 2019 organiseerde de galerie een tentoonstelling in Shanghai en Beijing, waarbij het werk van Silvain op de voorgrond werd geplaatst – nu omlijst door de achtergrond van het schandaal. Dat moment markeerde ook een nieuw hoofdstuk voor de galerie: dochter Chloé besloot zich bij het familiebedrijf aan te sluiten en actief bij te dragen aan de verdere groei en evolutie van de nalatenschap van de galerie.
Giampaolo Amoruso: De Taal van Glas
Giampaolo Amoruso is sinds de jaren ’90 een vaste waarde in Galerie Depypere. Amoruso groeide op in de schaduw van de historische Cristalleries de Boussu, waar hij als kind al gefascineerd raakte door het spel van vuur en glas. Zijn Siciliaanse vader gaf hem de liefde voor handwerk mee, zijn moeder de onverzettelijke toewijding.
Wat weinige mensen weten is dat zijn werk bij ons werd geïntroduceerd door niemand minder dan José Vermeersch.
Vermeersch, steeds op zoek naar nieuwe materialen om zijn artistieke ideeën vorm te geven, raakte geboeid door het meesterschap van Amoruso. In het gloeiende glas herkende hij dezelfde intensiteit en bezieling die hij zelf zocht in zijn eigen werk. Wat begon als een toevallige ontmoeting groeide uit tot een waardevolle artistieke uitwisseling.
Franse Voetstappen in Kuurne
Na verloop van tijd opende Galerie Depypere haar deuren steeds vaker voor buitenlandse kunstenaars. Vooral met Frankrijk ontstond een hechte band. Door samenwerkingen met Franse galeries werden niet alleen artiesten als Giampaolo Amoruso en Christian Silvain in Frankrijk gepromoot, maar vonden ook Franse kunstenaars hun weg naar Kuurne.
Vanaf omstreeks 2010 nam de galerie bovendien jaarlijks deel aan belangrijke Franse kunstbeurzen, wat de internationale zichtbaarheid aanzienlijk vergrootte. Tijdens een expositie in Rennes, waar Christian Silvain België vertegenwoordigde, maakte de galerie kennis met Bernard Pras, wat leidde tot een waardevolle samenwerking.
Ook Ben Bella werd via Giampaolo Amoruso geïntroduceerd bij de galerie, en in 2018 volgde een gezamenlijke tentoonstelling van beide kunstenaars.
Bart Ramakers: Een Vriendschap in Focus
De BAD beurs in het Citadelpark Gent 2018 liep al op haar eind toen Jos er een stand aandeed die helemaal gewijd was aan mijn werk. Hij was heel discreet en liet niet in zijn kaarten kijken, maar mijn toen nog nieuwe partner Sofie ontfutselde hem dat hij op zoek was naar interessante kunstenaars, en dat hij dacht er één te hebben gevonden, “een beetje in de stijl van Lagrange maar dan beter”.
Zijn uitnodiging bracht ons naar Kuurne, waar Galerie Depypere ons versteld deed staan: geen gewone galerie, maar een levendige plek vol geschiedenis, verbonden aan ons vertrouwde namen als Vermeersch, Scherpereel en Roobjee.
Al snel werd het onze tweede thuis, mede dankzij de warme vriendschap van Daisy en later Chloé en Laurent. We geraakten betrokken in de kunstveilingen voor Autentico, ensceneerden samen fotoshoots, brachten bevriende kunstenaars mee, beleefden samen zomerdagen in pop-ups in Knokke en Oostende …
Wat begon als een voorzichtige ontmoeting, groeide uit tot een vriendschap die onze artistieke reis voor altijd verrijkte en blijft verrijken.
In het hart van de galerie en in het hart van deze foto schildert Jos Depypere een portret van zijn dochter Chloé — zo lijkt het wel. Wat zien we eigenlijk? Een vader, een dochter, een penseel dat de werkelijkheid probeert te vangen, terwijl de muren fluisteren met echo’s van het verleden. Portretten van de stichters van de galerie, boeken vol verhalen, de geest van de familie Vermeersch, het glas van Amoruso dat licht en herinnering buigt. Zelfs het notariële document van het pand glimlacht mee, een officieel bewijs van iets wat nooit enkel een gebouw was.
Dit tafereel speelt met de paradox van Magritte: “Ceci n’est pas une pipe” wordt hier “Ceci ne sont pas Jos et Chloé”. Het zijn slechts afbeeldingen die afbeeldingen maken—een spel van lagen, waar de galerist zowel schepper en schepsel is, gevangen in een eeuwig moment van creatie. Net als bij de Belgische surrealisten draait het niet om wat je ziet, maar om wat erachter schuilgaat: de onzichtbare draden van erfgoed, toewijding en de zachte waanzin van kunst.
De galerie is geen plek, maar een droom die al 75 jaar wordt gedeeld, geschilderd, en doorgegeven. En zoals een schilderij van Magritte nooit echt een pijp is, is dit nooit slechts een foto. Het is een knipoog naar het onmogelijke, waar verleden en toekomst elkaar in een kwaststreek ontmoeten.
Kamagurka: KAMA in the HOUSE
“Ik heb Jos leren kennen via via. Wie die “via via” exact waren, weet ik niet meer – misschien waren het klanten, misschien vrienden, misschien klanten die zich als vrienden gedroegen of vrienden di zich als klanten gedroegen. Enfin, het was ergens rond 2018, in mijn atelier in Merelbeke.
Er waren toen mensen die tegen mij zeiden: “Ge moet eens naar Jos Depypere gaan, naar zijn galerie in Kuurne. Dat zou echt iets voor u kunnen zijn.” Ik dacht eerst: Kuurne? En ik ben dan inderdaad eens gaan bellen.
We hebben afgesproken, een keer gepraat – en van het een kwam het ander, zoals dat dan gaat. Het klikte meteen wel. In zijn galerie hingen er trouwens al werken van kunstenaars die ik kende, zoals Pjeroo Roobjee, en dat gaf natuurlijk ook meteen een vertrouwd gevoel.
En ja hoor, plots komt er dat typisch idee van: “We gaan eens iets doen.” Dat is dan zo’n zinnetje dat valt, en voor je het weet ben je vertrokken. Eerst kwam er een solo expo van mij bij Jos, en daarna volgde er nog een duo tentoonstelling met Herr Seele in 2019. Zo begon het. En sindsdien zijn we blijven “iets doen” – KAMA is in the HOUSE”.
– Kamagurka
Kom en ontdek onze tentoonstelling “75 Jaar Galerie Jos Depypere”.
Kom en ontdek onze tentoonstelling “75 Jaar Galerie Depypere” – te zien tot 13 juli.
We zijn open van donderdag tot en met zondag, of op afspraak.
Meer info vindt u hier.
