De Kunst van Opsluiting met Gilles Van Schuyenbergh

mei 5, 2020

De Kunst van Opsluiting met Gilles Van Schuyenbergh

mei 5, 2020

Tijdens deze weken van social distancing denkt Galerie Jos Depypere na over een manier om kunst dichter bij haar verzamelaars te brengen. Door een glimp op te vangen van het dagelijkse leven van onze kunstenaars die beperkt zijn tot hun huis en atelier, hopen we zo een denkbeeldige brug te kunnen bouwen tussen onze artiesten en verzamelaars tijdens deze vreemde tijden van Covid-19.

Wie is Gilles Van Schuylenbergh? Gilles Van Schuylenbergh (geboren 1982 in Dendermonde, woont en werkt in Aalst ) maakt van een fragment uit de wereld om hem heen een eigen vertaling naar wat je een collage-schilderij zou kunnen noemen. Met behulp van fotocollages, olie- en acrylverf bewerkt hij een beeld dat hem treft tot hij meerdere perspectieven heeft weten samen te brengen tot een nieuw glooiend en golvend ‘landschap’. Zo probeert hij de (fysieke) ervaring van een bepaalde omgeving uit te zuiveren en de essentie ervan te vertalen naar het canvas. Gilles heeft een lichte voorkeur voor een omgeving in verval. “Wanneer de Aalsterse vervallen industrie mij inspireert, dan is dat zonder symbolische thematiek maar telkens en slechts omwille van esthetische redenen.” schrijft hij daarover.

Heeft deze situatie uw dagelijks leven veranderd? Absoluut. Wanneer de handleiding van ons dagelijks leven ineens wordt omgegooid, dan blijven we eerst wat verstomd achter. Sommigen spartelen nog wat na (o.a. lockdownfeestjes) en vervolgens passen we ons verbazingwekkend snel aan. Ikzelf zag de ernst van de potentiële impact vrij snel in. Toen de pandemie nog in China zat en ik op Aalst carnaval corona-kostuums zag, vond ik dat enerzijds een grappige ver-van-mijn-bed-show, maar tegelijk vermoedde ik dat we een maand later diezelfde kostuums voor echt gingen moeten dragen.Nu we middenin de lockdown zitten kan ik me wel vinden in de social distancing. Ik ben altijd al ne raren geweest op vlak van mijn persoonlijke bubbel en desociale regels inzake handen schudden en “bezen geven” Ik hou sowieso van afstand en rust, dus ergens ben ik zelfs blij dat iedereen nu meedoet. Wat niet wil zeggen dat ik het een lachertje vind. Soms komen de pandemie en haar slachtoffers akelig dichtbij. Wanneer ik leeftijdsgenoten hoor getuigen over het gevoel van verstikking en totale uitputting, dan versterkt het steeds opnieuw mijn engagement om voor totale bescherming te gaan en het niet af te doen als “’t Is vooral erg voor risicogroepen”. We gaan hier sterker en misschien zelfs wat nuchterder uitkomen. De verdomming die de laatste jaren werd beloond door reality-tv-rommel en zelfs een pestkop-presidentschap, verliest eindelijk opnieuw van capabel verstand. Daar ben ik blij om. Maar het blijft hout vasthouden (met een rubberen handschoen uiteraard).

Kunt u ons een typische dag in uw atelier beschrijven? Ik verdeel mijn tijd en energie onder mijn kinderen, het huishouden, muziek, podcasts en het schilderen. Een typische dag in m’n atelier bestaat dus feitelijk niet. Ik weet dat m’n hoofd leeg moet zijn vooralleer ik vol overgave kan schilderen. Daarom vind ik heel veel afleiding (zonder ze te zoeken) die me ervan weerhoudt om eraan te beginnen (o.a. dit interview waar ik al heel lang aan moest beginnen ;)). Dat kan bij momenten heel frustrerend zijn, maar is daarom niet eigen aan deze Corona-crisis. Voorheen kon ik ook eerst een uur zitten opruimen in m’n atelier, vooraleer ik kon beginnen werken. Ik hou van rust, ook in ruimtes, en hoewel mijn atelier heel slordig lijkt, heeft alles zijn plaats en voel ik me meer gebalanceerd wanneer er orde is. Wanneer ik dan effectief begin, dan leg ik graag podcasts of muziek op. Ze zorgen voor een andere afleiding, of zelfs “begeleiding”. De meest productieve momenten aan m’n ezel gebeuren wanneer ik amper hoef na te denken. Een schilderij is iets emotioneels en wanneer je een bepaalde métier onder de knie hebt is er niks zo zalig van die opnieuw te overstijgen en jezelf voorrang te geven, anders krijg je geknutselde kunst. Dat is zoals een muzikant die de noten wel kent, maar er niet aan denkt terwijl hij/zij speelt. Tijdens Corona vind ik het heerlijk om in alle rust buiten op m’n koerke te schilderen. Het is een knop die ik moet omdraaien maar die tijdens mijn werkuren (normaal gezien baat ik ook een tekenwinkel en een galerij uit) veel te snel door klanten opnieuw werd teruggedraaid. De lockdown is op die manier, denk ik, voor vele kunstenaars een heerlijke herontdekking van hun focus.

Hebben deze tijden uw visie op kunst gewijzigd? Nee. Deze tijden hebben vooral mijn visie op mensen wat veranderd. Ik vreesde voor semi-postapocalyptische taferelen waarbij mensen instinctief zouden overgaan tot een meedogenloos egoïsme, maar het tegendeel is waar! Ik zie veel gemeenschapsgevoel, liefde, zorgzaamheid en, ironisch genoeg, toenadering op momenten wanneer het net niet mag. Ironie ten top! Ik heb nu pas mijn achterburen leren kennen, terwijl ze hier al 5 jaar wonen. Typisch menselijk! Wanneer iets niet mag, willen ze het. De verboden vrucht zeker? Kunst-gewijs blijft mijn visie dezelfde. Het vertaalt de realiteit tot iets ondefinieerbaar, doch universeel verstaanbaar, waardoor er een magie in zit. Het is iets menselijk wanneer gans de wereld op eenzelfde liedje kan dansen en voelen. Wanneer de meest diverse volkeren geraakt kunnen worden door eenzelfde beeld. Ik vermoed dat de crisis impact heeft op vele kunstenaars en dat “kunst” als geheel een mooie “timestamp” zal achterlaten die binnen zovele jaren nog steeds kan gelezen worden, net zoals we bv in Dadaïsme nog steeds de invloed van de Eerste Wereldoorlog kunnen navoelen. Ik ben benieuwd naar de artistieke rimpels in het water die ontstaan zijn door de steen van Covid-19.

Heeft de situatie uw eigen werken beïnvloed? Ik vermoed van wel. De vrijheid binnen mijn schildertoetsen voelt groter aan. Wanneer ik minder word gestoord, kan ik me daar meer aan overgeven. Zoals ik al zei, probeer ik in mijn werk nooit een boodschap te steken, want de realistische basis van mijn fotocollage kan sowieso al niet ontsnappen aan haar eigen connotatie. Ik bedoel daarmee dat de kracht van een object al meer dan genoeg is en dat wanneer een kunstenaar te hard probeert om een geladenheid toe te voegen, het net tot een camouflage en verdoezeling van het origineel uitmondt. Een schilderij met té veel symboliek wordt eerder een rebuspuzzel en die hebben een oplossing, ergo zijn ze eindig. Picasso zei het al: een werk mag nooit “af” zijn, want dan vermoord je het! Er is momenteel één werk van mij waarin de corona-crisis voelbaar is (ik zou er eigenlijk nu aan willen beginnen schilderen want de collage is al af) en dat is van de speeltuin op de koer van m’n zoontje. Ik moest z’n lespakketten gaan halen op z’n gesloten school en zag de verlaten speeltuin met een voetbal en afdrukken van kinderschoenen in het zand. De geladenheid van dat beeld was zo immens aanwezig dat ik het enkel nog moest overnemen in m’n beeldtaal, zonder toevoeging van mening of emotie.

Gelooft u dat kunst mensen kan helpen tijdens deze vreemde periode? Los van deze periode kan kunst ALTIJD helpen. In haar toegankelijkste vorm (muziek) kan ze troosten of zelfs ontladen in dans. Ik hou van harde muziek (ook tijdens het schilderen) omdat het als een auditieve redbull werkt. Ik zag dat vroeger ook bij mijn vader (André Van Schuylenbergh) die legt “The Rolling Stones” of “Led Zeppelin” op om zich op te laden. Ik kan veel energie halen uit Nirvana, Weezer, Pixies en Slipknot. Het mooie aan kunst is dat de beleving steeds individueel is. Het gaat altijd tussen de ontvanger en het werk. Ook al is een schilderij wereldberoemd, wanneer je er als toeschouwer naar kijkt, dan blijft het een individuele dialoog. Ik denk dat die intimiteit altijd mooi is, ook tijdens deze crisis. Een goed schilderij is ongedefineerd en daardoor eeuwig. Het contrasteert en lacht met de tijdelijkheid van onze situatie. En lachen ontlaadt en ontstresst. Dus ja, volmondig ja

Wat is het eerst wat u wenst te doen wanneer dit allemaal over is? Mij opsluiten in mijn atelier met als smoes dat ik het nog niet vertrouw. 🙂 Dat, en dan toch ook nog eens heeeel goed gaan eten bij L’Histoire32 in Aalst. Onze kookkunstenaars zijn veel meer slachtoffer van deze tijden, gezien hun kunst incompatibel is met social distancing. Afhaalmenu’s zijn niet hetzelfde als de totaalervaring van een heerlijk restaurant.

Naast het schilderen maakte Gilles tijdens de lockdown ook deze video over het dagelijkse leven van zijn vader André Van Schuylenbergh.

Ontdek Ook Deze

Gerelateerde Artikelen

Schenk een toekomst: Kunst voor Nicaragua

Bij Galerie Jos Depypere voelen we ons vereerd om de kracht van kunst te ondersteunen en samen te bouwen aan solidariteit. Met veel enthousiasme hebben we voor de derde keer bijgedragen aan de kunstveiling “Schenk een Toekomst”.

Read More »
Ontdek Ook Deze

Gerelateerde Artikelen

Schenk een toekomst: Kunst voor Nicaragua

Bij Galerie Jos Depypere voelen we ons vereerd om de kracht van kunst te ondersteunen en samen te bouwen aan solidariteit. Met veel enthousiasme hebben we voor de derde keer bijgedragen aan de kunstveiling “Schenk een Toekomst”.

Lees Meer »