Bart Ramakers (1963) fotografeert pittoreske taferelen die reflecteren op de ‘human condition’. Hij vermengt fragmenten van mythen en legendes, evangeliën en sprookjes, opera’s en filmklassiekers tot nieuwe verhalen, in een zoektocht naar wat (nog) zin heeft, als een moderne fotograferende Diogenes op het puin van het Westen. Vrolijk anachronistisch en archetypisch, want de menselijke conditie is eeuwig en onveranderlijk.
Bart groeide op aan de oevers van de Maas, in de schaduw van de gebroeders Van Eyck. Van kinds af aan tekende, etste en schilderde hij, geïnspireerd door de Vlaamse Meesters, door historische verhalen, barok- en romantische muziek en opera. Zijn fotografische tableaus stammen meestal af van klassieke mythen, legendes en verhalen. Ze vertellen (vanuit een hedendaags perspectief) mythen over schoonheid en macht, passie en verraad, sensualiteit en brutaliteit, leven en dood, vaak met een licht ironische, sarcastische of humoristische inslag. De man-vrouwverhoudingen zijn vaak omgekeerd en de christelijke moraal van lijden en verlossing wordt vervangen door het genieten van een optimistische en genereuze liefde. Niet lijden zal de wereld redden, maar liefde, volgens zijn versie van het Laatste Avondmaal (Agnus Dei, 2014). Verwijzingen naar kunstgeschiedenis, film en literatuur komen in zijn werk veelvuldig voor.
Zijn werk was onder meer te zien op B • Art Gent 2013, FotoFever Paris 2014, “One Big Family” (Alden Biesen, 2015), “Sweet 18” en “The Beauty of the Beast” in Castle d’Ursel (2015, 2017 ) en werd onlangs uitvoerig besproken in het toonaangevende Parijse tijdschrift “Normal”. In 2018 presenteerde hij zijn “Automats for a New World” (2015-2018), een verzameling verbluffende machines die antwoord geven op alle grote uitdagingen van de moderne samenleving (in samenwerking met Ben Stimulé).