Tijdens deze weken van social distancing denkt Galerie Jos Depypere na over een manier om kunst dichter bij haar verzamelaars te brengen. Door een glimp op te vangen van het dagelijkse leven van onze kunstenaars die beperkt zijn tot hun huis en atelier, hopen we zo een denkbeeldige brug te kunnen bouwen tussen onze artiesten en verzamelaars tijdens deze vreemde tijden van Covid-19.
Wie is Dominique Samyn? Geboren te Kortrijk, Dominique Samyn studeerde keramiek in Tielt. Ze verhuisde in 1989 naar Washington DC, waar ze schilderkunst studeerde aan het Corcoran College of Fine Arts. Van 1998 tot 2001 woonde en werkte ze in Lima (Peru) met regelmatige reizen naar Equador, Cuba en Brazilië. Tijdens die tijd schilderde ze de Galapagos-serie. Sinds 2002 werkte ze en gaf ze les aan het Torpedo Factory Art Center, Alexandria, VA. Ze ontving verschillende prijzen van de District of Columbia Commission on the Arts and Humanities en van de Virginia Commission for the Arts. In 2006 gaat zij een nieuwe uitdaging aan en verhuist naar Santa Fe, New Mexico. Het wonen op een ranch in het half-dorre landschap heeft haar nieuw werk beinvloed. Sinds 2006 werkt ze in haar studio in New Mexico aan haar nieuwe hedendaagse schilderijen genaamd ‘Mustang Series’, ‘Sunshine Express Series’ en ‘Adobe Series’. Dominique heeft haar werk zowel nationaal als internationaal tentoongesteld. Alsook is haar werk weergegeven in tal van privé- en bedrijfscollecties. In 2018 besloot Dominique om zich geleidelijk terug te integreren in haar thuisland België. Met hulp van vrienden en familie opende ze een atelier in Lauwe, Vlaanderen, waar ze bleef werken met bijen was als haar nieuw medium.
Heeft deze situatie uw dagelijks leven veranderd? Sinds 2006 woon en werk ik op mijn ranch in New Mexico. Die ligt erg afgelegen, waardoor ik het gevoel heb dat ik al 14 jaar geïsoleerd werk. De huidige situatie van quarantaine maakt voor mij daarom geen groot verschil uit. Een paar uur per dag wordt besteed aan het rijden, verzorgen en schoonmaken van onze paarden. Het contact met de paarden beschouw ik als het beste medicijn voor eenzaamheid dat dezer dagen onze levens beheerst. We gingen één of twee maal per week naar de grote stad, Santa Fe, om te winkelen en galerijen te bezoeken. Nu gaan we enkel nog voor essentiële zaken.
Kunt u ons een typische dag in uw atelier beschrijven? Mijn atelier en ranch bevinden zich off the grid. Bijgevolg ben ik voor een groot deel afhankelijk van zonne-energie. Bewolkte dagen worden besteed aan het schilderen met olieverf en koude was. Voor het laatste is geen hitte of samensmelting nodig. Als het zonnig is werk ik met encaustic en met hete was. Een warmtebron is hier noodzakelijk om het wasmedium te doen smelten. Afhankelijk van het weer, wisselen beide media zich af.
Heeft de situatie uw eigen werken beïnvloed? Vreemd genoeg heb ik het gevoel dat de sereniteit van de plek waar ik woon en de bijhorende gemoedsrust verdwenen is. Het was moeilijk om weer in die creatieve zone te komen. Ik voel me verwend en schuldig om in deze tijden met kunst te mogen bezig zijn. Maar dit is wat ik doe. Ik hoop dat ik er doorheen kan werken en dat ik door deze ervaring gevoelvolle kunst kan maken.
Gelooft u dat kunst mensen kan helpen tijdens deze vreemde periode? Muziek kan in moeilijke tijden heel opbeurend zijn en kan mensen ook verenigen. Leven met een kunstwerk waar je van houdt is verheven en zinvol. We verlangen allemaal naar schoonheid.
Wat is het eerste wat u wenst te doen wanneer dit allemaal over is? Dan ga ik naar Santa Fe en ga ik mijn favoriete galerijen bezoeken. Ik ben benieuwd wat andere artiesten tijdens deze pandemie hebben gecreëerd. Vanaf wanneer het mogelijk is wil ik terug naar Belgie komen om mijn Belgische familieleden te omhelzen.